من همون جزیره بودم        خاکی و صمیمی و گرم

واسه عشق بازی موجا      قامتم یه بستر نرم

یه عزیز دردونه بودم            پیش چشم خیس موجا

یه نگین سبز خالص            روی انگشتر دریا

تا که یک روز تو رسیدی       روی قلبم پا گذاشتی

غصه های عاشقیرو            تو وجودم جا گذاشتی

زیر رگبار نگاهت                 دلم انگار زیرو رو شد

برای داشتنه عشقت          همه جونم آرزو شد

تو نفس کشیدی انگار         نفسم برید تو سینه

ابروبادو دریا گفتن              حس عاشقی همینه

اومدی تو سرنوشتم          بی بهونه پا گذاشتی

اما تا قایقی اومد              ازمنو دلم گذشتی

رفتی با قایق عشقت       سوی روشنی فردا

من و دل اما نشستیم      چشم به راهت لب دریا

دیگه رو خاک وجودم         نه گلی هست نه درختی

لحظه های بی تو بودن     میگذره اما به سختی

دل تنهاو غریبم                داره این گوشه میمیره

ولی حتی وقت مردن        باز سراغتو میگیره

میرسه روزی که دیگه       قعر دریا میشه خونم

اما تو دریای عشقت        باز یه گوشه ای میمونم

یه پنجره با یه قفس           یه حنجره بی هم نفس

سهم من از بودن تو           یه خاطرس همینو بس

تو این مثلث غریب             ستاره هارو خط زدم

دارم به آخر میرسم            از اون ور شب اومدم

یه شب که مثل مرثیه         خیمه زده رو باورم

میخوام تو این سکوت تلخ    صداتو از یاد ببرم

بذار که کوله بارمو               رو شونه ی شب بذارم

باید از اینجا برم                  فرصت موندن ندارم   

داغ ترانه تو نگام                 شوق رسیدن تو تنم

تو حجم سرد این قفس        منتظر پر زدنم

من تبار غربتم                     از آرزوهای محال

قصه ی ما تموم شده           با یه علامت سوال 

بذار که کوله بارمو               رو شونه ی شب بذارم

باید از اینجا برم                  فرصت موندن ندارم